Za początek harcerstwa na Ziemi Konińskiej uznaje się rok 1915, kiedy to wiosną powstały w Koninie pierwsze drużyny harcerskie:
Organizatorami tych jednostek byli: Zdzisław Wojciechowski, Wincenty Grętkiewicz, bracia Stefan i Stanisław Skarbkowie. Obie drużyny powstały w pełnej konspiracji.
W 1916 roku 1 i 2 listopada - na zjeździe w Warszawie nastąpiło połączenie czterech organizacji skautowych Królestwa Polskiego w ramach Związku Harcerstwa Polskiego. W powiecie konińskim pierwsze drużyny harcerskie powstały w siedzibach właścicieli ziemskich: w Kazimierzu Biskupim, Grodźcu oraz w Rychwale.
Przez kolejne lata na terenie miasta i powiatu powstawały plutony, oddziały i drużyny harcerskie. W tym samym czasie zaczęły powstawać drużyny w Słupcy i Kole. W roku 1917 koniński okręg dzielił się na cztery obwody w Kole, Koninie, Słupcy i Turku. W tym samym roku utworzono pocztę polową. Odbył się również Zlot Obwodu Konin.
11 listopada 1918 roku w walkach o niepodległość śmierć poniosło pięciu harcerzy, w późniejszych dniach w wyniku odniesionych ran zmarło dwóch kolejnych. Konińscy harcerze brali również udział w obronie Lwowa. Po odzyskaniu niepodległości harcerstwo prężnie się rozwijało, powstawały liczne drużyny na terenie całego obwodu. Harcerze ziemi konińskiej brali udział w wojnie polsko-bolszewickiej, oprócz tego harcerze ze Słupcy w powstaniu wielkopolskim.
W 1923 roku powstały w Koninie samodzielne hufce (żeński i męski). Hufcami kierowali: Jadwiga Szymczakówna i Stanisław Wiśniewski. Do roku 1939 harcerze konińscy organizowali wiele przedsięwzięć programowo-metodycznych, obozów, kursów oraz uczestniczyli w ogólnopolskich wydarzeniach. Według źródeł historycznych stan organizacyjny konińskiego harcerstwa wynosił około 23 jednostek. Dane są nie pełne zwłaszcza jeśli chodzi o drużyny harcerek.
